Een reflectie van een yoga-week die niet helemaal verliep zoals ik gedacht had.....
Daar zat ik dan op een berg in Spanje. Yoga, meditatie, veganistische maaltijden. Was dat nou wat ik mezelf had beloofd om bij te komen? Eigenlijk bleek dat ik me helemaal niet had voorbereid op wie, wat en waar. Bijzonder om te zien hoeveel aannames ik maakte.
Het begon bij de yoga. Dat was absoluut niet wat ik gewend was. Heel veel regels wat wel en vooral niet goed was. Ik had ooit geleerd bij mijn eerste yoga lerares in Australië dat yoga plezier betekende, dat je het glimlachend mag beoefenen, best wel afzien is maar toch voorzichtig rekkend en strekkend flexibeler worden. Binnen twee dagen had ik weer last van mijn onderrug. Mmm, dat was jaren geleden dat ik dat had gevoeld, heel irritant. Ik kreeg advies van een andere vrouw. Ik vertikte het om hulp te vragen bij de eigenlijke lerares. Ik baalde hoe stellig alles werd uitgelegd en bleef in mijn eigen cirkeltje rondhangen. Nee, het was niet de yoga waar ik blij van word. Hoe eenkennig kan je zijn? Ik kreeg visioenen van de oorspronkelijke yogi die, op een wolkje naar ons kijkend, ons allemaal aan het uitlachen waren: “Kijk die rare westerlingen ons nou eens nadoen”.
Ondertussen deden mijn darmen het niet goed op het veganistische eten. Daar kwam een volgende aanname om de hoek kijken: het was toch geen detox-week? Ik zou een weekje met yoga-vakantie gaan. Ik besloot actie te ondernemen: ook al was er geen brood, geen kaas bij het ontbijt, er was genoeg fruit en daar kunnen mijn darmen wel goed tegen. Dat hielp.
Maar gaandeweg kwam ik mezelf tegen. Hoezo is deze lerares te dogmatisch? Waarom heb ik daar wel last van en de anderen van de groep niet of nauwelijks? Waarom ergerde ik me aan haar taalgebruik en vonden anderen het prachtig? Soms had ik medestanders die hetzelfde vonden als ik, dan was het lekker om even mijn hart te luchten. Opluchten daarentegen deed het niet.
Op de derde dag kregen we een stress relieve yogales. De lerares sprak ons liefdevol en vanuit haar hart toe. Ik kon verzachten, dat was het stukje yoga waar ik naar op zoek was. Maar ’s avonds werd het opeens een wedstrijdje “ik houd het lekker langer vol dan jou” en toen was bij mij de maat vol. Wat deed ik daar? Ik wilde bijkomen, genieten en fijne yoga doen, geen stress en competitie tussen yogadocenten.
Ik liep weg van wat me werd aangeboden. Letterlijk. Want tijdens een prachtige wandeling, die we zelf tot stiltewandeling hadden omgedoopt, begon het me langzaam te dagen. De hele tijd herhaalde ik de vraag “waarom kan ik me niet overgeven aan de andere manier van yoga en van lesgeven?’’ Via allerlei omwegen en gedachtenkronkels herkende ik opeens in haar mijn eigen strijd tussen werken vanuit je hoofd en vanuit je hart, tussen in je eigen spiritualiteit en kracht te blijven staan tegenover je kracht af te zwakken en ‘gewoon te doen’.
Vervolgens kregen we eindelijk de yoga-sessie die mijn (en haar) hart raakte en kon ik mezelf overgeven, overgeven aan mijn hart, aan mijn onderliggende stress van het altijd maar goed willen doen, aan mijn gevoel van niet goed genoeg zijn, aan mijn gevoel van moeten, aan mijn gevoel van alles en nog wat. Ik voelde weer in plaats van te analyseren, te rationaliseren, te oordelen.
Een totaal andere benadering van yoga en meditatie, die nog steeds niet de mijne is -en dat mag-, heeft mij uiteindelijk wel de rust gebracht waar ik naar op zoek was.
