Ik ben twee en ik zeg NEE

Dit gezegde ken je vast wel. Elke tweejarige gaat door een psychologische fase heen waar ze voor het eerst los proberen te komen van hun ouders en hun eigen wil leren kennen.
"Nee zelluf doen...... Niet leuk"

Heel hinderlijk als je die leuke kleren bij jouw kind wilt aantrekken en zij opeens luidkeels begint te gillen dat ze dat niet aan wilt. Of wanneer je in de winkel staat en hij doodleuk die favoriete snoepjes meeneemt en jij zegt dat het niet mag. Ze krijgen een eigen wil. En dat is goed. En noodzakelijk.

Heb jij ook dat gevoel dat het lijkt alsof je steeds dommer wordt?  

Ik moet alles opschrijven (oké dat kan ook aan mijn leeftijd liggen). Je vraagt iedereen maar om je een berichtje te sturen. Even googelen. Je weet het telefoonnummer van je eigen partner niet meer uit je hoofd omdat je gewoon steeds op zijn naam drukt. Zelfs de weg zoeken doe je met je telefoon en Google Maps in plaats van op de borden te kijken en je te herinneren waar Appelscha of Venlo ligt.

Het lastige van piekeren is dat ze zelden zomaar stoppen. Vaak pieker je over zaken waar je op dat moment helemaal niets aan kan doen. Dat weet je, maar toch blijft het door je hoofd malen.
Behoorlijk irritant.