Kan jij je ouders ook wel eens achter het behang plakken?

Zijn je eigen kinderen eindelijk naar school, heb je het op je werk redelijk onder controle, krijg je commentaar van je bloedeigen ouders! Opeens vinden ze dat ze te weinig aandacht krijgen, of doe je alles in hun ogen verkeerd.

Daar zit je niet op te wachten, toch?

De relatie met onze ouders kunnen de ingewikkeldste, mooiste, dierbaarste, pijnlijkste en leerzaamste momenten opleveren.

Mijn generatie (de vijftigers en zestigers van nu) is opgevoed door ouders die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt of er vlak na geboren zijn. Dat heeft diepe sporen nagelaten. In die tijd werd er niet gepraat over emoties. Je moest blij zijn dat je het had overleefd. Doorgaan, hard werken, zorgen voor stabiliteit – dat was het belangrijkste.

En toen kwamen er kinderen. Dr. Spock bepaalde de regels: rust, reinheid en regelmaat. Kinderen mochten niet gezien of gehoord worden. Liefde was er wel, maar praten over gevoelens hoorde daar niet bij.

Onze ouders waren niet of in elk geval minder bewust bezig met de opvoeding. Ze voedden op zoals zij waren opgevoed.

Tijden zijn veranderd. Gelukkig maar.

Maar hoe deal je er zelf mee als je merkt dat jij nooit hebt geleerd om over je gevoel te praten?
Als je niet weet hoe je om moet gaan met je boosheid, je verdriet, je onbeantwoorde verliefdheid?

De Amerikaanse psycholoog Lindsay C. Gibson schreef hier een intrigerend boek over: Kinderen van Emotioneel onvolwassen ouders. Haar inzichten zijn zo raak, dat ik er een serie snippets aan wijd.
Misschien helpt het jou, geeft het je inzichten, leert het jou inzien hoe jij anders met je eigen kinderen kan omgaan.

Uiteindelijk draait het om bewustwording. Voor jezelf – en voor je eigen kinderen.
Zeker niet om onze ouders de schuld te geven!