We kennen inmiddels de stressreacties fight, flight, freeze en fawn.
Maar er is er nog eentje die minder vaak genoemd wordt: flock – letterlijk: de kudde opzoeken.
Het verlangen om erbij te horen.
Om verbonden te zijn.
Om niet uit de groep te vallen.

Je ziet het bij een zwerm vogels en een school vissen: samen zijn ze sterker dan alleen.
Misschien geldt het ook wel voor voetbal supporters…

Het klinkt vriendelijker dan vechten of vluchten, maar ook flock is een stressreactie.
Het is een diepe, meestal onbewuste impuls om aansluiting te zoeken – niet vanuit vrije keuze, maar vanuit een oerangst om buitengesloten te worden.

Misschien herken je het.
Je stemt je af op jouw ‘groep’.
Je voelt haarscherp aan wat de ‘gangmakers’ willen.
Je houdt je in, zegt iets net anders dan je zou willen,
omdat je bang bent om ‘te veel, te anders’ te zijn – of ‘niet genoeg’.

Het lijkt wel een beetje op de fawn response, maar flock draait minder om één-op-één relaties,
en meer om het grotere geheel: je familie, je vriendengroep, het team, de gemeenschap.
Het gevoel dat je pas veilig bent als je deel uitmaakt van een groter geheel.
En dus houd je je gedeisd. Pas je je aan.
Je wilt er nou eenmaal bij horen. Alleen overleef je niet, is jouw onderliggende gevoel.

De flock response komt vaak voort uit oude ervaringen:
je niet gezien voelen in je gezin, pesten op school, loyaal moeten zijn aan groepsregels van je sportteam, die eigenlijk niet bij je pasten.
Als kind was de groep nodig om te overleven.
En ergens is dat blijven hangen.

Durf je nu wel voor jouw mening uit te komen?
Jouw kwetsbaarheid te laten zien?
Jezelf te zijn?

Kijk maar eens en vraag je jezelf eens af:
- Waar pas ik me aan om bij de groep te blijven?
- Wat zou ik doen of zeggen als ik niet bang was om buiten de boot te vallen?

Spannend maar o, zo belangrijk om eens naar te kijken,
voor je zelf,
voor je kinderen,
voor je pubers
voor de samenleving