Altijd maar sterk zijn. Nooit iets vragen. Alles zelf oplossen.

Ben jij dat? Of ben je meer zoals dit:

Je zegt nooit echt wat je nodig hebt. In plaats daarvan glimlach je, pas je je aan en zorg je dat alles goedkomt.

Misschien ben je wel deze?

Je bent zorgzaam, verantwoordelijk, altijd bezig met anderen.

Maar wie zorgt er voor jou?
Als je eerlijk bent, vraag je zelden om hulp. Je hebt ooit ergens (onbewust) besloten dat je het alleen moest doen — en dat patroon voelt nu nog steeds als de enige veilige weg.

Heb je weleens het gevoel dat je altijd de sterke moet zijn?
Of dat je automatisch de sfeer probeert te redden, zelfs als dat jou energie kost?
Dat is vaak niet zomaar een eigenschap, maar een rol die je als kind bent gaan spelen om veilig te blijven.

Als baby kan je niet zelf overleven. Je hebt je ouders, of verzorgers nodig. In de ideale wereld is alles koek en ei, is er geen stress, zijn er geen financiële problemen of relationele problemen tussen ouders.

Helaas is de echte wereld zelden zo.

Ben jij opgegroeid in een huis waar alles geregeld was: eten op tafel, schone kleren, een dak boven je hoofd?

Je ouders waren er wél in praktische zin, maar emotioneel voelde je je misschien wel alleen. Alsof er niemand écht naar jou keek, alsof niemand vroeg naar wat er in jou omging.

Ik zie de aarde als een leerschool. Misschien geloof jij dat ook, misschien niet. Ik denk dat we, nog vóór we geboren worden, kiezen wat we willen leren in dit leven — inclusief de ouders die ons daarbij ‘helpen’. En wat is een betere leermeester dan een ouder die zelf geen idee heeft hoe je met gevoelens moet omgaan?

Kan jij je ouders ook wel eens achter het behang plakken?

Zijn je eigen kinderen eindelijk naar school, heb je het op je werk redelijk onder controle, krijg je commentaar van je bloedeigen ouders! Opeens vinden ze dat ze te weinig aandacht krijgen, of doe je alles in hun ogen verkeerd.

Daar zit je niet op te wachten, toch?