Nooit geweten dat er een woord voor was: parental phubbing. Maar zodra je het hoort, weet je precies wat ermee wordt bedoeld: ouders die hun telefoon of iPad belangrijker vinden (bewust of onbewust) dan het contact met hun kind.
Ik zie het steeds vaker. Tijdens het wandelen: kind in de kinderwagen, papa of mama erachter, verdiept in een scherm. Soms bellend, vaak scrollend of append. Vast iets dringends. Maar toch… de echte verbinding mist.

Soms heb je van die momenten, dat het gewoon even niet gaat. Van die nood-momenten:

• Paniek waardoor je vergeet adem te halen
• Zoveel verdriet waardoor zelfs opstaan al te veel is
• Piekeren en malende gedachten die maar blijven doorgaan
• Een emotionele huilbui na een of andere trigger
• Je verlamd voelen en niet meer weten wat je moet doen
• Of woede die je bijna niet meer kunt beheersen

Heb je je ooit afgevraagd waarom we intellect vaak hoger waarderen dan intelligentie?

Intellect staat voor rationeel denken, analyseren en logica. Het gaat over kennis, academische prestaties en scherpzinnigheid. In onze samenleving wordt intellect vaak gezien als maatstaf voor succes. Diploma’s, titels en carrièrepaden bewijzen dat je “slim” bent. Het heeft iets krachtigs en controleerbaars – eigenschappen die traditioneel als mannelijk worden gezien.
Dit was heel belangrijk thuis bij mijn ouders. Herkenbaar?

Piekeren lijkt wel een beetje op een kapotte wasmachine: het blijft maar rondjes draaien en je krijgt het niet uitgezet. Vaak gaat het ook nog eens over dingen waar je op dat moment helemaal niets aan kunt doen.

Super irritant.

Je wéét dat het nergens toe leidt, maar toch blijft die gedachtentrein maar rondjes rijden in je hoofd.