Soms zegt je lichaam dingen die jij nog niet hardop durft te zeggen.
Je kaken zitten strak. Je schouders bij je oren. Je ademt kort en snel.
Je merkt het wel… maar je wéét het nog niet.

Jouw lichaam communiceert constant met je.
Alleen zijn we er niet zo goed meer in om te luisteren.

In mijn praktijk zie ik het vaak:
Klachten die op het eerste gezicht ‘lichamelijk’ lijken,
maar eigenlijk iets emotioneels ‘onder’ zich hebben.

Laat ik direct uit de droom helpen: er is niet zoiets als ‘één soort stress’.
Stress is er in alle soorten en maten.

Kijk maar:

• Ted loopt straks 100 kilometer voor een goed doel. Zijn lichaam roept om aandacht – fysieke stress.
• Tessa zit middenin haar eindexamen en weet niet waar ze moet beginnen. Mentale stress.
• Thijs start binnenkort met een nieuwe baan en vraagt zich af of hij er wel bij zal horen. Sociale stress.

Herkenbaar voor jou?

Ik woon al meer dan 30 jaar samen met mijn lieve man. Hij heeft veel goede kwaliteiten maar opruimen is niet zijn sterkste. Zeker niet om zijn vieze kleren in de wasmand te gooien. Dat doet hij al zolang als ik hem ken.

De dag dat ik me ga irriteren aan die sokken naast de wasmand, is de dag dat ik een time-out nodig heb.

Wat is er aan de hand?

Nooit geweten dat er een woord voor was: parental phubbing. Maar zodra je het hoort, weet je precies wat ermee wordt bedoeld: ouders die hun telefoon of iPad belangrijker vinden (bewust of onbewust) dan het contact met hun kind.
Ik zie het steeds vaker. Tijdens het wandelen: kind in de kinderwagen, papa of mama erachter, verdiept in een scherm. Soms bellend, vaak scrollend of append. Vast iets dringends. Maar toch… de echte verbinding mist.