De rol van elke puber is om de grenzen op te zoeken. Daarmee maak je je los van je ouders en ga je ontdekken wat jouw waarden en normen zijn. Het leven is een leerproces dus fouten maken hoort daarbij.

Heb je als ouder nooit grenzen aangegeven, dan wordt het voor je puber een heel ingewikkelde tijd. En dan is het daarna te laat om in te grijpen. Dan kan je als ouder beter je tijd uitzitten, totdat ze volwassen zijn.

In onze wereld vol gedachten en meningen vergeten we vaak hoe je eigen lichaam zich eigenlijk voelt.

Terwijl er zo langzamerhand steeds meer wetenschappelijke bewijzen komen dat lichaam en geest met elkaar verbonden zijn (*zie de PS).
Dat emoties en gevoel daar ook weer mee verbonden zijn.
Door je bewust te worden van wat je voelt, heb je een keuze om je gedachten te veranderen, om je gedrag te veranderen, om uit die vicieuze cirkel te komen.

Opvoeden is een kunst. En niet eentje die we leren op school.

Eén van de lastigste aspecten hiervan is consequent zijn.
Dat vraagt om geduld, discipline en, absoluut, om begrip.

In de kern gaat consequent zijn om “het stellen van heldere, realistische grenzen en deze consistent handhaven”.

Toen ik psychologie studeerde, leerde ik over een onderzoek dat mij altijd is bijgebleven. Misschien ken je het wel.

Het was een experiment van psycholoog Harry Harlow. Hij deed onderzoek naar de basisbehoeften van mensen, maar testte met jonge aapjes.
Hij liet de baby-aapjes kiezen tussen een koude, metalen 'moeder' met voedsel en een warme, zachte 'moeder' zonder eten.

Je zou denken dat ze voor het eten zouden gaan, maar nee. De aapjes verkozen de warme knuffel boven eten.