Het is donderdagochtend. Een nieuwe cliënte.
Jackie* komt precies op tijd binnen. Ze gaat zitten en begint meteen.
“Weet je, Louise, ik ben 41. En vorig jaar vertelden mijn ouders me dat ik een oudere zus had die is overleden voordat ik geboren werd.
Wtf—waarom nu pas?”
Dat was haar eerste zin.
Ze was zichtbaar van slag. Zo boos. Maar onder die boosheid voelde ik haar verdriet. De verwarring. En nog iets anders: haar ‘ik heb altijd iets gevoeld, altijd geweten dat er iets was’.
We begonnen te praten over haar gevoelens.
Jackie benoemde ze allemaal.
Zij was boos dat niemand het haar eerder had verteld. Ze was diep gekwetst. Maar ook overstuur—want zij wist niet hoe ze moest omgaan met alles wat er loskwam.
Na een tijdje zei zij iets wat me altijd is bijgebleven:
“Ik heb altijd het gevoel gehad dat er iets niet klopte. Alsof ik het brave, lieve kind moest zijn. Degene waar niemand over mocht klagen. Vooral niet tegenover mijn moeder.”
Nu klopte het opeens. Op een diep, onbewust en zelfs ook lichamelijk niveau had ze altijd al gevoeld dat er iets miste.
We weten vaak meer dan we denken.
Zelfs als we het niet kunnen benoemen, voelen ons lichaam, ons zenuwstelsel, ons innerlijk kompas aan wat waar is.
Er woorden aan geven—erover praten—is vaak de eerste stap naar healing.
Maar dit is niet zomaar gepiept. Dit raakt alles in jou: je identiteit, loyaliteit en rouw.
En dat vraagt tijd.
Jackie is één van de vele cliënten die ik in de afgelopen 25 jaar heb begeleid.
En verhalen zoals dat van haar herinneren me telkens weer hoe belangrijk het is om eerlijk te zijn over de dingen die nooit worden gezegd.
*Jackie is natuurlijk niet haar echte naam #privacy
