Snippets/Blogs

Vorige week schreef ik voor het eerst over deze wat onbekendere reactie op STRESS. Vandaag geef ik je graag wat achtergrond.

De term fawn response werd voor het eerst geïntroduceerd door de Amerikaanse therapeut Pete Walker in 2013. Hij beschreef pleasen als een vierde stressreactie, naast fight, flight en freeze.

Waar vechten, vluchten of bevriezen vaak zichtbaar zijn, is fawn onzichtbaar.
Je buigt mee, zoekt harmonie, zet je eigen grenzen opzij.
Niet omdat je dat wil – maar omdat je ooit hebt geleerd dat dit de veiligste optie was.

Je hebt vast wel gehoord van de drie klassieke reacties op stress: vechten, vluchten of bevriezen.
Maar er is er nóg één. Minder bekend, maar behoorlijk aanwezig: pleasen.

In de traumatherapie wordt dit de fawn response genoemd – het is een automatische reactie waarbij je je aanpast aan de ander om spanning te vermijden.

Niet vanuit ontspanning.
Maar vanuit overleving.

Soms zegt je lichaam dingen die jij nog niet hardop durft te zeggen.
Je kaken zitten strak. Je schouders bij je oren. Je ademt kort en snel.
Je merkt het wel… maar je wéét het nog niet.

Jouw lichaam communiceert constant met je.
Alleen zijn we er niet zo goed meer in om te luisteren.

In mijn praktijk zie ik het vaak:
Klachten die op het eerste gezicht ‘lichamelijk’ lijken,
maar eigenlijk iets emotioneels ‘onder’ zich hebben.

Laat ik direct uit de droom helpen: er is niet zoiets als ‘één soort stress’.
Stress is er in alle soorten en maten.

Kijk maar:

• Ted loopt straks 100 kilometer voor een goed doel. Zijn lichaam roept om aandacht – fysieke stress.
• Tessa zit middenin haar eindexamen en weet niet waar ze moet beginnen. Mentale stress.
• Thijs start binnenkort met een nieuwe baan en vraagt zich af of hij er wel bij zal horen. Sociale stress.