Terwijl ik mijn dagelijkse wandeling maak door een prachtig natuurgebied, al mijmerend over deze hectische tijd, schiet er een liedje door mijn hoofd.

Het blijft hangen. Het is een heel oud liedje van Frank Boeyen. Alleen het refrein…

Ik denk niet zwart
Ik denk niet wit
Ik denk niet zwart-wit
Maar in de kleur van mijn hart

Opeens buitelen de woorden in mijn hoofd over elkaar heen:

Stress, onrust en gedoe om je heen?
Het liefst wil je een pil of een ander snelwerkend middel om direct kalm en rustig te worden. Helaas is die nog niet uitgevonden.
Er zijn legio mogelijkheden om rustiger te worden. Je moet er alleen aan denken.

Eentje die je altijd bij de hand hebt, is je eigen ademhaling.
Een open deur…

Deze week kwam er een cliënte bij me die allerlei aha-momenten had gekregen na de afgelopen sessie. Ze vertelde meer over hoe ze was opgevoed, met een moeder die er nooit voor haar was, waarvan ze nooit mocht huilen, nooit kind mocht zijn, die koud en afwijzend was. Het kwartje was gevallen toen de tante van mijn cliënte op sterven lag en haar moeder geen afscheid wilde nemen van haar zus “want ze was verkouden”. Onbegrijpelijk zei ze! Is dit echt mijn moeder?

We kregen het over de invloed van je eerste 20 jaar. Dan ben je jezelf aan het ontwikkelen. Je hebt voorbeelden van je ouders, zusjes en broertjes, opa’s en oma’s, vrienden op school, juffen en meesters, plek waar je woont en alles en iedereen waarmee je in contact bent.

In ons gezin bestaat er zoiets als de 7-seconde knuffel. Het is ooit ontstaan omdat iedereen zijn of haar gang ging waardoor we minder contact met elkaar hadden. Natuurlijk werd dit niet direct positief ontvangen. Super suf idee van een moeder vonden mijn kids toentertijd. Vooral als ik ze naar me toe trok voor die knuffel en dan tot 7 ging tellen.

Nu kunnen we er om lachen en doen het nog steeds. Zeker als we elkaar een tijd niet hebben gezien.