Snippets/Blogs

Heb je dat ook weleens? Dat je denkt: “Nee, niet weer dit…”
Je dacht dat je het verwerkt had. Afgerond. Losgelaten.
En ineens zit je er weer middenin.
Zelfde thema. Zelfde emotie.
En dan komt die gedachte: “Waarom ben ik hier nog steeds niet overheen?”

Wat ik vaak zie – zeker ook bij mezelf én bij de mensen met wie ik werk – is dat therapie en healing zelden in een rechte lijn loopt.
Helaas, het is geen: probleem → oplossing → klaar.
Het gaat nooit van A naar B naar C, en weer door.

Daar sta ik dan in de keuken. ‘Ineens’ met dat stukje chocola in mijn hand.
Uiteindelijk niet één stukje… maar gewoon de hele reep.
Herken je dat? Het voelt als een klein moment van verwennen.
Maar als ik eerlijk ben, zit er vaak iets onder.
Te moe. Te veel gedaan. Of een vaag soort onrust.
Alsof mijn systeem zegt: “Even dit… dan voel ik me weer veilig.”

We kennen inmiddels de stressreacties fight, flight, freeze en fawn.
Maar er is er nog eentje die minder vaak genoemd wordt: flock – letterlijk: de kudde opzoeken.
Het verlangen om erbij te horen.
Om verbonden te zijn.
Om niet uit de groep te vallen.

Je ziet het bij een zwerm vogels en een school vissen: samen zijn ze sterker dan alleen.
Misschien geldt het ook wel voor voetbal supporters…

Vorige week schreef ik voor het eerst over deze wat onbekendere reactie op STRESS. Vandaag geef ik je graag wat achtergrond.

De term fawn response werd voor het eerst geïntroduceerd door de Amerikaanse therapeut Pete Walker in 2013. Hij beschreef pleasen als een vierde stressreactie, naast fight, flight en freeze.

Waar vechten, vluchten of bevriezen vaak zichtbaar zijn, is fawn onzichtbaar.
Je buigt mee, zoekt harmonie, zet je eigen grenzen opzij.
Niet omdat je dat wil – maar omdat je ooit hebt geleerd dat dit de veiligste optie was.