Snippets/Blogs

 Vandaag een nadenkertje. Alles is energie, toch?

Woorden ook. Ze zetten je aan tot actie – of juist niet.

Ze laten je geloven dat iets mogelijk is, of juist helemaal niet en dat het misschien wel hopeloos is.

Neem bijvoorbeeld het woord moeten.
Als ik vroeger (en nu ook nog wel eens) tegen mijn kinderen zeg dat ze hun kamer moeten opruimen, gebeurde er meestal niet zoveel. Het ‘iets moeten’ roept weerstand op, zelfs al bedoelde ik het praktisch.

Een simpel zinnetje, maar afhankelijk van waar je de klemtoon legt, krijgt het steeds een andere lading.

Als je kijkt, wat zie je dan?
Als je kijkt, wat zie je dan?
Als je kijkt, wat zie je dan?

Zo’n vraag helpt mij om uit m’n hoofd te komen. Om weer echt iets te zien.
Het laat me verwonderen. Het maakt me nieuwsgierig.
Naar wat er nog meer is.
Wat ik nog niet eerder zag.

Ja, je weet heus wel hoe het zit. Je hebt inzichten, je begrijpt waar het vandaan komt, je hebt er al over gepraat, misschien zelfs therapie gevolgd…
En toch. Je valt snel weer in die oude patronen, voelt nog steeds spanning, raakt weer uit balans.

Hoe kan dat?
Nou, omdat je hoofd het misschien wel snapt, maar je lichaam nog niet.

Heb je dat ook weleens? Dat je denkt: “Nee, niet weer dit…”
Je dacht dat je het verwerkt had. Afgerond. Losgelaten.
En ineens zit je er weer middenin.
Zelfde thema. Zelfde emotie.
En dan komt die gedachte: “Waarom ben ik hier nog steeds niet overheen?”

Wat ik vaak zie – zeker ook bij mezelf én bij de mensen met wie ik werk – is dat therapie en healing zelden in een rechte lijn loopt.
Helaas, het is geen: probleem → oplossing → klaar.
Het gaat nooit van A naar B naar C, en weer door.