Een simpel zinnetje, maar afhankelijk van waar je de klemtoon legt, krijgt het steeds een andere lading.

Als je kijkt, wat zie je dan?
Als je kijkt, wat zie je dan?
Als je kijkt, wat zie je dan?

Zo’n vraag helpt mij om uit m’n hoofd te komen. Om weer echt iets te zien.
Het laat me verwonderen. Het maakt me nieuwsgierig.
Naar wat er nog meer is.
Wat ik nog niet eerder zag.

Ja, je weet heus wel hoe het zit. Je hebt inzichten, je begrijpt waar het vandaan komt, je hebt er al over gepraat, misschien zelfs therapie gevolgd…
En toch. Je valt snel weer in die oude patronen, voelt nog steeds spanning, raakt weer uit balans.

Hoe kan dat?
Nou, omdat je hoofd het misschien wel snapt, maar je lichaam nog niet.

Heb je dat ook weleens? Dat je denkt: “Nee, niet weer dit…”
Je dacht dat je het verwerkt had. Afgerond. Losgelaten.
En ineens zit je er weer middenin.
Zelfde thema. Zelfde emotie.
En dan komt die gedachte: “Waarom ben ik hier nog steeds niet overheen?”

Wat ik vaak zie – zeker ook bij mezelf én bij de mensen met wie ik werk – is dat therapie en healing zelden in een rechte lijn loopt.
Helaas, het is geen: probleem → oplossing → klaar.
Het gaat nooit van A naar B naar C, en weer door.

Daar sta ik dan in de keuken. ‘Ineens’ met dat stukje chocola in mijn hand.
Uiteindelijk niet één stukje… maar gewoon de hele reep.
Herken je dat? Het voelt als een klein moment van verwennen.
Maar als ik eerlijk ben, zit er vaak iets onder.
Te moe. Te veel gedaan. Of een vaag soort onrust.
Alsof mijn systeem zegt: “Even dit… dan voel ik me weer veilig.”