Snippets/Blogs

Piekeren lijkt wel een beetje op een kapotte wasmachine: het blijft maar rondjes draaien en je krijgt het niet uitgezet. Vaak gaat het ook nog eens over dingen waar je op dat moment helemaal niets aan kunt doen.

Super irritant.

Je wéét dat het nergens toe leidt, maar toch blijft die gedachtentrein maar rondjes rijden in je hoofd.

Toch? Je bent gewend om het zelf te regelen. Jij bent snel, en efficiënt, en dan weet je tenminste zeker dat het goed gebeurt.

Maar soms… loopt het anders.

Je partner wordt ziek. Je baan valt weg. Je zit fysiek niet lekker in je vel. Je maakt je zorgen over je kind, je ouders, je relatie. Je voelt je alleen.

En ineens voelt je zorgvuldig opgebouwde leven als een kaartenhuis.

Hulp vragen voelt misschien als falen. Maar wat als het juist een teken van kracht is?

Laatst was ik bij vrienden die uitgebreid aan het praten waren over hurkle-durkle.
Ik had er nog nooit van gehoord! Maar het is een écht bestaand Schots woord.

Misschien doe je het zelf wel eens.
Hihi. Stel je voor: het is weekend, je ligt lekker in je bed, je wekker gaat, je ogen gaan langzaam open, maar je lichaam roept direct: Nee, ik wil niet! Dus je draait je nog een keer om, nestelt je dieper in je dekens en doet alsof het leven nog even niet begint.

Dàt is hurkle-durkle’n!

Je weet waarschijnlijk wel ongeveer hoeveel geld er op je bankrekening staat – of je in de plus of de min zit. Maar wist je dat hetzelfde principe ook geldt voor je relaties? Stephen Covey noemt dit de Emotionele Bankrekening.

Elke relatie die je hebt – met je partner, kinderen, vrienden, collega’s – heeft zo’n onzichtbare rekening. Je doet stortingen en opnames, niet met geld, maar met je gedrag. Een liefdevol gebaar, oprechte aandacht of een kleine verrassing? Storting. Een botte opmerking, afwijzing of onbetrouwbaarheid? Opname.