Het brekende, blije ei
Terwijl ik mijn dagelijkse wandeling maak door een prachtig natuurgebied, al mijmerend over deze hectische tijd, schiet er een liedje door mijn hoofd.
Het blijft hangen. Het is een heel oud liedje van Frank Boeyen. Alleen het refrein…
Ik denk niet zwart
Ik denk niet wit
Ik denk niet zwart-wit
Maar in de kleur van mijn hart
Opeens buitelen de woorden in mijn hoofd over elkaar heen: