Altijd maar sterk zijn. Nooit iets vragen. Alles zelf oplossen.
Ben jij dat? Of ben je meer zoals dit:
Je zegt nooit echt wat je nodig hebt. In plaats daarvan glimlach je, pas je je aan en zorg je dat alles goedkomt.
Misschien ben je wel deze?
Je bent zorgzaam, verantwoordelijk, altijd bezig met anderen.
Maar wie zorgt er voor jou?
Als je eerlijk bent, vraag je zelden om hulp. Je hebt ooit ergens (onbewust) besloten dat je het alleen moest doen — en dat patroon voelt nu nog steeds als de enige veilige weg.
Op een gegeven moment had je door dat dìe onvoorwaardelijke liefde van je ouders er niet zou komen, daar waar jij behoefte aan hebt. Niet omdat ze niet van jou houden, maar omdat ze die liefde niet konden geven. En dus vond jij een manier om te overleven.
Je kan dan twee dingen doen, als kind. Je houdt je verwarring, verdriet, pijn binnen in je of je richt al die emoties naar buiten.
Allebei de manieren zijn overlevingsstrategieën — geen labels. Veel mensen hebben een mix van beide patronen.
Het is handig om inzicht te krijgen wat jij, als kind bent gaan doen, welke strategie (naar binnen of naar buiten gericht) je hebt gekozen, omdat je leert verantwoordelijkheid te nemen voor jezelf zonder jezelf kwijt te raken of anderen de schuld te geven.
Externalizers leggen de schuld en alle frustratie buiten zichzelf. Ze raken snel boos, vinden reflectie lastig en zoeken erkenning bij anderen. Hun motto is vaak: “Het is niet mijn schuld – de wereld is oneerlijk.” Denk aan Calimero: “Ik kan er niets aan doen, want zij…”
Daarnaast heb je Internaliserende kinderen.
Zij richten hun pijn, verwarring en schuld juist naar binnen. Ze denken dat zíj iets verkeerd doen en daarom proberen ze zich aan te passen of “beter” te worden om toch de liefde of aandacht van hun ouder te krijgen. Ze denken: “Het ligt vast aan mij.” Ze passen zich aan, proberen het beter te doen of nemen een enorme verantwoordelijkheid op hun schouders. Deze kinderen hopen dat als ze maar lief, behulpzaam en perfect zijn, ze eindelijk de liefde en aandacht krijgen waar ze zo naar verlangen.
Veel vrouwen herkennen zichzelf in dit laatste patroon. Lief zijn (braaf komt er zelfs bij mij op), zorgzaam, alles goedpraten, de boze of verdrietige ouder sussen. Ondertussen verlies je wel het contact met je eigen gevoelens en behoeften.
Heel belangrijk is om te onthouden dat er geen sprake van schuld is. Het is een manier van overleven.
Om te overleven in een situatie die emotioneel onveilig was, onveilig voelde voor jou als kind. Maar wél is het belangrijk om te zien welk patroon jij hebt ontwikkeld. Want als jij dat weet dan pas kun je stoppen met reageren vanuit oude reflexen — en weer dichterbij je True Self komen.
In de laatste twee Snippets van deze serie ga ik in op hoe je dat proces stap voor stap kunt aangaan. Lindsay Gibson laat zien dat er manieren zijn om jezelf te healen, zodat je loskomt van je oude patronen, zonder je ouders de schuld te geven (oké soms wel eventjes) en jij meer jezelf kan worden.
