Niet lang geleden vertelde mijn dochter over een boek wat één van haar huisgenootjes aan het lezen was: 'I'm glad my mum died'.
Wat een gruwelijke titel!
Ik vroeg haar waarom ze zulke rare boeken lezen. Het bleek te gaan over een Amerikaans meisje dat door haar moeder gedwongen werd om kind-actrice te worden met bijbehorende eetstoornissen. Jennette moest het leven leiden wat haar moeder graag had willen leiden. Bizar.
Inmiddels heb ik het boek zelf gelezen.
Ongelooflijk heftig.
Maar haar manier van schrijven geeft je ook inzichten in je eigen manier van opvoeden: hoe je zelf omgaat met je eigen ouders èn hoe je omgaat met je kinderen.
Wat moest jij van je ouders?
Bepaalde richting studeren bijvoorbeeld? Ik herinner me nog toen ik thuis vertelde dat ik psychologie wilde gaan studeren, mijn vader dacht dat mijn moeder me dat had aangepraat.
Was je partner eigenlijk wel geschikt voor je?
Een vriendin vertelde ooit dat ze nooit met haar huidige vriend thuis had kunnen komen omdat hij te gewoon zou zijn geweest voor haar vader.
Wilde je als kind liever op de bowlingbaan staan dan op het voetbalveld, maar lieten je ouders weten dat dat toch ‘not done’ was?
Wat doe jij voor je kinderen?
Bel jij de tandarts om een afspraak te maken voor je 16-jarige zoon?
Zeg jij tegen je 13-jarige dochter dat ze meer moet sporten of dat die broek haar echt niet staat omdat ze dikke billen heeft?
Misschien gaat het om hele kleine dingetjes.
Hoe je praat over je buren, wat je uitkraamt als die scheids wéér tegen fluit, hoe je je gedraagt tegenover je partner, hoe je omgaat met troep, hoe belangrijk de laatste mode is, wat een druif die docent is…
Let eens op wat je zegt maar bekijk vooral eens ook wat voor voorbeeld je zelf geeft.
