Ik hoop van niet. Dat lijkt me zo vermoeiend.
Wij hebben onze kinderen al jong verteld dat we echt ons best doen en hen naar beste weten opvoeden, maar dat we ondertussen zullen sparen voor de therapeut of psycholoog die ze later ongetwijfeld nodig gaan hebben in plaats van voor hun vervolgopleiding... (zeker met een psycholoog/therapeut als moeder haha)
Stel je eens voor dat jij de perfecte ouders hebt.
Dat alles wat jij doet in hun schaduw staat, minder is, net niet goed genoeg is dan wat je vader of je moeder heeft gepresteerd.
Daar word je niet blij van. Eerder terneergeslagen.
Verdrietig misschien zelfs wel.
Hoe krijg jij nu je aandacht van je ouders?
Die waardering die we allemaal nodig hebben? Vinden ze je echt leuk of doen ze maar alsof?
Ga je pleasen?
Rebelleren?
Val je stil?
Het is jouw perceptie waar je tegen vecht.
Het lijkt alsof alles bij je ouders lukt en bij jou niet.
Jij weet niet wat je zou willen maar je merkt nooit iets van die aarzeling bij je vader, van vertwijfeling bij je moeder.
Hoe kan je hen dan om hulp vragen? Hoe kan je dan zeggen dat jij wel twijfelt? Dat je niet weet wat je wilt studeren? Dat je maar uit een soort van veiligheid in een relatie blijft zitten, want dat wordt toch van je verwacht?
Ongelooflijk ingewikkeld. Misschien is het een suggestie om eens de stoute schoenen aan te trekken en met je vader of moeder te gaan zitten. Begin dan als volgt:
“Ik zou graag wat willen bespreken met je, om iets te ontwarren wat voor mij belangrijk is maar ik wil geen oplossing. Ik zou graag willen dat je luistert.”
Probeer het eens.
Misschien helpt het om te zien dat je ouders niet perfect zijn.
Of dat jij als ouder niet perfect bent.
En spreek dat eens uit waar jij onzeker over bent, bang voor bent, wat je ingewikkeld vindt.
