Op de mat ligt de post
wat folders, de krant
bovenop ligt een brief
met een grijze rand
Je herkent in een waas
een stad, een straat
je loopt naar het raam
leest een naam
Je hebt zo vaak gedacht
morgen bel ik hem wel op
morgen vraag ik hoe het is
hoe het gaat
zeg ik, dat ik hem mis
Je hebt zo vaak gedacht
waarom belt hij mij niet op
waarom rij ik niet voorbij
misschien mist hij mij
Maar het kwam er niet meer van
omdat er altijd wel wat was
dan weer dit, dan weer dat
altijd iets dat voorrang had
Dit is een gedeelte van de tekst van een liedje van Herman van Veen uit 1996 (Je hebt zo vaak gedacht).
Afgelopen week moest ik daar opeens aandenken. Hoe vaak heb je wel niet dat je opeens aan iemand denkt en het dan toch vergeet om iets van je te laten horen. Want inderdaad: waarom belt degene mij niet of hij zal wel druk zijn of ik ben te druk en doe het morgen wel.
Toen appte een collega mij. We hadden elkaar heel lang niet gezien of gesproken. Ik besloot haar terug te bellen. Zodat zij kon vertellen wat ze allemaal afgelopen jaar had meegemaakt en ik kon vertellen hoe het met mij ging. We zaten ouderwets bijna een uur aan de telefoon. Zo ongelooflijk fijn! Wat een heerlijke uitwisseling!
Het hoeft natuurlijk niet zo drastisch te zijn als in het liedje maar toch…
WhatsAppen is echt niet hetzelfde als praten, wel praktischer en sneller maar zeker niet zo leuk.
Misschien helpt het om de wereld een stukje leuker en liever te maken.
