Afgelopen week was een beetje een mijmer-week.
Als er zoals nu een boel in ons leven gebeurt, dan wandel ik veel.
Het zijn mijn meditatie-momenten.
Opeens kan je dan zo’n aha moment krijgen.
Dat iets opeens een laagje dieper binnenkomt.
Door je zorgvuldig opgebouwde verdediging en beschermlaag heen.
Zo bizar.
Je kan zoveel bedenken, analyseren, overdenken en weten dat het allemaal goed is, te begrijpen is.
Maar dan opeens.
Dan voel je het. Diep van binnen. Het is een ander soort van weten.
Het wordt echt anders…
Ik spreek haar nooit meer…
Ik kom hier echt hoogstwaarschijnlijk nooit meer terug…
En dan pas kan je de volgende stap nemen
Loslaten
Tot die tijd blijf je hoop houden
Tot die tijd kan je je blijven verschuilen
Ze belt me nog…
Ze hebben me nog zo nodig…
Ik kan echt niet met vakantie… weg… stoppen… veranderen…
Loslaten
De volgende stap nemen
Ik zag het plaatje voor me waar je in duikvlucht van de rots afspringt omdat je het eindelijk voelt, het eindelijk aandurft om die volgende stap te zetten.
Dat het niet meer bij praten blijft maar dat je wéét dat het goed is, zoals het is.
Ik weet zeker dat jij dat ook kan.
Zet die volgende stap! Je kan het!
