Lieve jij,
Het doet mij pijn maar helaas is onze tijd samen tot een einde gekomen.
Jarenlang was je mijn compagnon, mijn maatje, mijn beschermer.
Ik verlangde naar jou.
Je troostte me als ik niet goed in mijn vel zat.
Je troostte me als ik teveel van mezelf aan anderen had gegeven.
Je troostte me als ik het niet zag zitten.
Je was er overal en bijna altijd.
Je was trouwens wel een beetje jaloers, bedenk ik me nu.
Want als ik op zoek ging naar een ander maatje, dan bleef je zeuren.
Stalken zelfs. Het is een toxische relatie.
Want niets was goed genoeg, behalve jij.
Je hebt me door ingewikkelde tijden heen geloodst.
Je gaf me een goed gevoel.
Je gaf me kracht.
Je bracht gezelligheid bij verjaardagen en dinertjes.
Je bracht me alertheid als ik dat nodig had.
Ik heb je weleens eerder vaarwel gezegd maar afscheid nemen was te pijnlijk.
Na verloop van tijd rende ik weer terug naar jouw zachte, zoete woordjes.
Je betoverde me.
Jij hoopte op een band voor het leven.
Ik ook.
Maar nu, nu, helaas, onze tijd samen zit erop.
Natuurlijk ben je niet helemaal uit mijn leven want echt je bent overal.
Maar ik ga je niet meer opzoeken.
Het is afgelopen.
Ik heb zoveel van jou geleerd dat ik het zelf kan.
Natuurlijk zal ik terugverlangen naar jou en jouw troost, gezelligheid en vrolijkheid.
Ik weet het zeker: ik kan het zelf!
Anderen kunnen me troosten
Anderen kunnen me steunen
Ik kan om hulp vragen
Ik kan mezelf toespreken
Ik kan afleidingsmanoeuvres vinden
Ik kan het
Ik kan het
Het zal lastig worden want scheiden doet altijd pijn.
Het moet rigoureus. In één keer.
Ik weet het.
Ik kan je niet één keer meer opzoeken.
In geen enkel koekje, dropje, pepermuntje, stukje cake en al helemaal niet meer in chocola.
Ik heb zoveel goede, zoete herinneringen aan je.
Maar echt, het is over.
Vaarwel SUIKER
