‘Ik heb geen hulp nodig’
Herkenbaar?
Het zijn vaak onbewuste gedachten, overtuigingen. Het ziet eruit alsof je alles onder controle hebt. Je hebt geen anderen nodig. Je regelt het liever zelf: snel en efficiënt en je weet ten minste zeker dat het goed is gedaan.
Toch zijn er tijden in je leven dat je het niet meer weet, of in elk geval dat je wel een beetje hulp kan gebruiken.
Je partner wordt ziek. Je verliest je baan. Je voelt je al een tijd fysiek niet lekker. Je bent overbezorgd. Er is iets met één van je kinderen. Je ouders hebben meer hulp nodig. Of je voelt je alleen en onbegrepen.
Er zijn duizend-en-één redenen te bedenken waardoor jouw zorgvuldig opgebouwde leven opeens een kaartenhuis blijkt te zijn.
Toegeven dat je misschien iemand nodig hebt om je overzicht te geven, inzichten te geven, steun van te krijgen, is de eerste stap. Aangeven dat er iets aan de hand is bij iemand die jij vertrouwt.
Nog steeds is het anno 2020 vanzelfsprekender om naar de dokter te gaan met zichtbare lichamelijke klachten dan naar een therapeut of psycholoog.
Klachten in je hoofd zijn veel lastiger te omschrijven. Ze zijn onzichtbaar.
Hoe kan je nu uitleggen dat je hoofd overvol zit?
Of dat je nachten wakker ligt met dezelfde terugkerende nare gedachten en hoe bang je daarvan wordt?
Hoezo ben jij de enige die niet direct terug naar je werk kan gaan na een ongeluk?
Waarom verdrink je jezelf in je werk en weet je niet meer hoe je je partner moet bereiken?
Hoe ga je om met een stijgend gevoel van onvrede binnenin jezelf terwijl je alles hebt wat je maar kan dromen?
Je krijgt je ‘basis-gereedschap’ om te dealen met de issues van het leven van je ouders en opvoeders. Soms komen er gebeurtenissen op je pad waar je geen gereedschap voor hebt. Dan kan je het natuurlijk alleen doen.
Net zoals het onmogelijk is om je eigen kinderen te leren zwemmen, zo is het echt onmogelijk om alles zelf te blijven doen.
Hulp vragen kan enorm bevrijdend zijn.
Sydney Rose, copyright www.Ausflowers.com.au
Een Australisch-Nederlandse psycholoog, waar ik zelf heen ging, omschreef het treffend: voor hoofdpijn en een gebroken arm ga je naar de huisarts. Voor onzichtbare zielen-pijn en onzekerheid ga je naar de psycholoog of therapeut. Zelfs een paar sessies kunnen genoeg inzicht geven om zelf weer verder te gaan.
Ik bezoek elk jaar therapeuten die mij kunnen helpen op mijn pad, met mijn struggles en vragen. Ik leer ook van vrienden en bekenden, door te luisteren wat zij vertellen en te kijken of dat resoneert in mijn situatie. Ik vraag vaak en graag om hulp. Misschien kan ik jou daarmee weer inzicht geven.
Durf je nog niet, vraag dan eerst hulp aan iemand over je nieuwe bank, een andere auto, je zorgverzekeraar, een nieuwe tas.
Ga oefenen met hulp vragen.
Doe het gewoon.
Je zult zien het wordt echt makkelijker.
PS iedereen die bij mij komt: ik vind je moedig en ben trots op je. Altijd.
