Je kan je kind gedrag, regels en gewoontes aanleren voordat ze een jaar of tien zijn. Daarna, tja, dan denken ze dat ze zelf alles beter weten. Je denkt dat het eenrichtingsverkeer is. Niets is minder waar.
Als ik terug kijk naar de jaren met mijn kinderen thuis, hebben ze alle drie veel bijgedragen aan mijn bewustwording en spirituele groei. De een had een betere band met zijn vader en daar was ik jaloers op. De ander fladderde overal tussen door en was ongrijpbaar. De derde vroeg veel ritme en regelmaat. Nu ze allemaal uit huis zijn, durf ik hardop te zeggen dat ik enorm veel van hen heb geleerd. Zij waren spiegels voor mijn duistere kanten, de delen van mijzelf die ik niet graag wilde zien. Ik wilde niet jaloers zijn, ik wilde niet nadenken over waarom ik iets deed, ik wilde dat ze naar mij luisterden. Dat gebeurde lang niet altijd.
Ik leerde kijken en luisteren naar mijn kinderen: wat dreef hen, wat hield hen bezig, en wat spiegelden ze in mij? Ik probeerde best wel het een en ander uit. Ik volgde opvoedcursussen (en mag ze ook geven -dat was het dieptepunt volgens hen: nu moesten ze alles zelf doen-). Ik leerde dat zelf voorleven hoe ik graag wilde dat ze zich gedroegen eigenlijk het beste werkt.
Kortom, wat doe jij zelf wat je niet wil dat jouw kind doet? Verander dat gedrag, dan volgt je kind vanzelf.
Wil je meer leren over praktisch en spiritueel opvoeden en jouw rol daarbij, maak dan een afspraak en dan kunnen we daar samen over praten. De Praktijk voor Spirituele Psychologie ondersteunt jou om in je kracht te komen en te blijven.
