Het is zaterdag middag. Geen wind. Alle (volwassen) kinderen thuis. Tijd voor een strandwandeling.
We lopen pratend, lachend, rennend over het volle strand.
Kijkend naar de zee, de mensen en alle honden.
Als we bijna bij ‘onze’ strandpaal zijn - je weet wel: daar waar je besluit om terug te keren- zien we een sleutelbos liggen. Praktisch in de zee. Wat te doen? Wat nu?
We zien niemand zoeken. We besluiten naar de boulevard te gaan en uit te kijken naar een Mitsubishi want dat laat de autosleutel zien. We lopen langs de eerste auto’s. Helaas geen passende auto. We slenteren verder, besluiten ondertussen kibbeling te kopen.
Volgende blok auto’s. Jawel, een Mitsubishi! Een buitenlandse auto nog wel.
Zou de sleutel passen?
Ja hij doet het. We leggen de sleutels op de bestuurdersstoel en vertellen de vrouw in de vis-tent wat we hebben gedaan.
We drentelen een beetje rond de auto terwijl we de vis opeten. Zullen we de die bij de auto passen, te zien krijgen?
Ondertussen genietend van elkaar en pret hebben over de sleutels en de verbaasde gezichten van de eigenaar. Ook deden we onderzoek ‘wat te doen met gevonden voorwerpen op het strand’. Wist je dat daar een Facebook groep voor bestaat?
Afijn, het wordt tijd om door te lopen naar onze eigen auto. Er komen twee mensen aan met een hondje. Ik voel dat het de mensen zijn die bij de auto horen.
We spreken ze aan. En jawel, het voorgevoel klopt. Het zijn ze!!
Vol ongeloof horen ze ons verhaal aan. Hij checkt zijn jaszakken en geeft toe dat zijn sleutels er niet meer inzitten. Stamelend geeft hij toe dat hij nog nooit zoveel geluk in zijn leven het gehad.
Lachend en blij lopen we verder en met een goed verhaal komen we thuis.
Heb jij wel eens zo’n random act of kindness gedaan?
Wij noemen het een RAK-ky thuis en ons doel is om eigenlijk elke dag zoiets, groots of piepkleins, te doen.
Doe je mee?
