Kan je je nog herinneren wanneer je voor het laatst écht stilstond bij de kleine dingen? De kleine dingen van het leven bedoel ik dan.
Deze zomer, een zonnige dag, het strand in Nederland. Daar was het er opeens.

Ik zat daar, samen met allemaal vrienden en familie. Het strand, zon, zee, lol en geklets om me heen, super relaxed. Naast ons zat een ouder echtpaar, bruin van de zon en content onder hun parasol. Ze lagen daar, gewoon te genieten van het leven én van elkaar.

Misschien heb je er weleens van gehoord: Tapping. Of zoals het voluit heet: Emotional Freedom Technique (EFT).

Het ziet er op het eerste gezicht wat raar uit: zachtjes tikken op je gezicht, je borst en je hand, terwijl je zinnetjes uitspreekt.
Toen ik er begin deze eeuw in Australië over hoorde, dacht ik vooral: dit kán toch niet werken? Zo simpel?

Het is donderdagochtend. Een nieuwe cliënte.

Jackie* komt precies op tijd binnen. Ze gaat zitten en begint meteen.

“Weet je, Louise, ik ben 41. En vorig jaar vertelden mijn ouders me dat ik een oudere zus had die is overleden voordat ik geboren werd.
Wtf—waarom nu pas?”

Dat was haar eerste zin.

Toen ik jong was, vertelde mijn moeder me best vaak dat ze haar studie niet had kunnen afmaken omdat ze zwanger van mij was geworden.
Ze zei het altijd luchtig, een beetje plagerig — maar ik voelde me best opgelaten.

Het werd zo’n beetje mijn stille ‘missie’: ik moest het goedmaken voor wat zij had gemist.
Ik moest het goed te doen.
Ik moest mijn studie af te maken.
Ik moest (soort van) voor haar te zorgen.
Ik moest haar trots maken — omdat ik me, op een of andere manier, verantwoordelijk voelde voor wat zij niet had kunnen doen.